Tu spoczywają zwłoki Ś. P. ANICETEGO REINGERA / Doktora Medycyny / Członka Wileńskiego Imperatorskiego Medycznego i innych / Uczonych Towarzystw / Czcigodnego męża i Obywatela który swój żywot ciężkiej pracy i miłości bliźniego przetrwał. Żył lat 72. zmarł 1877 r. Grudnia 24. Prosi przechodniów o modlitwę do Boga! / Ten pomnik poświęca mu stroskana żona.
Ś. + P. REGINA Z BENNETÓW RENIGER / PO 1 MĘŻU KOPEĆ ZASNEŁA W PANU 18 KWIETNIA 1905 R. / LICZĄC LAT 85 / WEDŁUG MIŁOSIERDZIA TWEGO POMNIJ O NIEJ PANU DLA DOBROCI TWOJEJ.
Pomnik nagrobny Anicetego Reniera odnowiono w 2015 r. dzięki darowiznom lekarzy, członków Polskiego Towarzystwa Lekarskiego z Warszawy, Częstochowy, Krakowa, Ostrołęki, Śremu i Katowic, przy współpracy Polskiego Stowarzyszenia Medycznego na Litwie. Podczas konserwacji wprawiono fotografię, ogrodzenie pokryte czarną farbą. (Na podstawie: Albina Drzewiecka. Z Wilnem w życiorysie. Anicety Renier // Nasza Gazeta. 2017. Nr. 15, s. 5)
Anicety Reinger (Renier) (ur. 1804 r. w Lublinie - zm. 24.12.1877 w Wilnie) Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Stopień kandydata medycyny i chirurgii uzyskał w 1831 r. Po wybuchu powstania listopadowego przyłączył się do powstańców. Jako lekarz był obecny w bitwach pod Plemborkiem, Szawlami i Nowym Miastem, w stopniu lekarza 2 klasy przekroczył granicę pruską i został interniowany w obozie Langallen. W 1832 r. uzyskał pozwolenie powrotu do kraju, gdzie praktykował w okolicach Wilna.
Od 1838 r. w sezonie letnim był lekarzem zdrojowym w Druskienikach. Cztery lata później został pierwszym bibliotekarzem Towarzystwa Lekarskiego w Wilnie. Piastując to stanowisko uporządkował liczącą 5 tys. tomów bibliotekę i sporządzil dwa katalogi. Na początku 1840 r. założył w swoim mieszkaniu w Wilnie nielegalną polską bibliotekę, następnie włączył się do działalności konspiracyjnej. W 1846 r. został aresztowany i skazany na 15 lat katorgi. Zesłany w 1848 r.do kopalni srebra w Nerczyńsku, pracował tam przykuty łańcuchem do taczki. Gdy wybuchła epidemia cholery, rozkuto go i kazano leczyć chorych. Po 10 latach, na skutek amnesti, powrócił na Litwę. W listopadzie 1856 r. został ponownie bibliotekarzem Towarzystawa Lekarskiego w Wilnie i obowiązki te pełnił aż do śmierci. Pochowany na Starej Rossie w Wilnie.
Pomnik nagrobny Anicetego Reingera wpisany do Rejestru Dóbr Kultury Litwy z nadanym unikalnym kodem 25342
* Cmentarz na Rossie w Wilnie: historia, sztuka, przyroda. Kraków. 2019, s. 325; 491
* Albina Drzewiecka. Z Wilnem w życiorysie: Anicety Renier // Nasza Gazeta. 2017. Nr. 15, s. 5
* Dawid Fajnhauz. Anicety Renier - zapomniany działacz tajnego bibliotekarstwa polskiego w XIX wieku // Przegląd Biblioteczny. 1958. Nr. 26, s. 173-180
* Edmund Małachowicz. Cmentarz na Rossie w Wilnie. Wrocław-Warszawa-Kraków. 1993, s. 245
* Polski Słownik Biograficzny. t. XXXI. 1988, s. 109-110
* Anicety Renier // https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/anicety-renier
* Aleksander Śnieżko. Rossa - miasto umarłych. Groby zasłużonych., Wrocław 1970 mps w zbiorach Biblioteki Ossolineum we Wrocławiu, s. 371-372
* http://cmentarznarossie.uksw.edu.pl/obiekty.php?id=7180 // projekt zrealizowany został w latach 2013-2016 przez Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie we współpracy z Litewskim Uniwersytetem Edukologicznym (pod kierownictwem Anny Sylwii Czyż i Bartłomieja Gutowskiego)
